سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو

گوش؛ این دهلیز پرپیچ و خم...
گاهی می شود گلوگاهی* که ورودی اش دهانه ی گشادی دارد به اندازه دروازه شهر که حرف های (بخوانید زرهای) بسیاری  از مسیرش عبور می کند و در منطقه مخ سکنی می گزیند و بعد از طی طریق کردن بسیار، خروجی اش می شود دهانه تنگ دهان که حرفی(همان حرف) برای گفتن ندارد و فقط سکوت را پیشه خود می سازد...!

غافل از آنکه جور این دهنه تنگ را دل باید بکشد و آخر سر هم با آه و گریه خودش را باید پاک سازد که موفق نمی شود...! چشم که فقط برای گریستن نیست...کم سو می شود و ناتوان...

پ.ن1: کاش روزی مردم این شهر بفهمند، سکوت معادل قهرکردن نیست...!
پ.ن2: حافظ وظیفه تو دعاگفتن است و بس/ دربند این مباش که شنید یا نشنید..
پ.ن3: گاهی دلم برای صدای خودم تنگ می شود...چشمانم درد می کند...

 

* همان قیف معمولی خودمان