ماه های نه چندان کوتاه منتظر اقامه نماز این عید بزرگ بودم...کلی هم برنامه داشتم و شوق فراوان...داشتم مثلا متفکرانه به مقایسه ای که حضرت امیر علیه السلام در چنین روزی با روز قیامت داشتند عمل می کردم که صد لعن که نه دوصد لعن بر شیطان رجیم و خواب بی وقت و شیطانی...
ای وای بر من که دیر شده...خیلی هم دیر، به سرعت برق و باد حاضر می شم...به یاد نمیارم این تیزپای ما رنگ حیاط خونه و پارکینگی رو به خودش دیده باشه تابحال، تا بوده و هست شبا هم تو کوچه سر می کرده حتی ...حالا بدجور لم داده گوشه حیات (حیاط) و به ریش نداشته ام می خنده! بیخیالش میشم، در این فکرم که پیاده برم با این اوضاع زودتر می رسم که خودم رو وسط راه مسجد میبینم.
انگاری صحرای محشر هم باید تنها سر از قبرم بردارم...پرنده پر نمیزنه تو این خیابون همیشه شلوغ...نواهای الله اکبر گوش نوازی فضای شهر را مشحون از خود کرده...کلی نذر و نیاز که ان شاالله نماز شروع نشده باشه...وارد کوپه مسجد که میشم صدای اللهم اهل الکبریا و العظمه... قدرت پاهایم را دو چندان می کند...دارم به خودم امید می دهم که حتما رکعت اول است که نیمه های کوچه صدای سبحان الله اکبر مکبر دمغ می کند مرا...مثل این که کوچه باشد تردمیلی زیرپایم، مگر می رسی به مقصد!...دو قدمی مسجدم که صدای یا ولی العافیه غلیانی به پا می کند در درونم...! فکرش را بکن که رستخیز هم در خواب غفلتم که بیدار می شوم آن هم غافلگیرانه و یا به عبارتی یهویی...
دردنوشت: می خواستم بگویم که چنین بنده لایقی هستم من...آن از بهره برداری از شب های قدر، این هم از نماز عیدفطر و مسائلی دیگر...
پ.ن1: سوز زمستان در دل گرمای سوزان تابستان کافی است نه لزوما لازم! (چی گفتی؟! خو گرمه، ایهام داشت!)
پ.ن2: بنده پیرمغانم که لطفش دائم است/ ورنه لطف شیخ و زاهد هست و گاه نیست
پ.ن3:این مهمانی های ما که پوچ است و تهی، تو بیا به لطف خویش بعد از این گاه گاهی ما را به مهمانی خویش دعوت کن...!
من که اصن دوس نداشتم زندگیم مث این سریالا باشه!