خیال کن که غزالم بیا و ضامن من شو...

اوایل فقط به آخر قصه فکر می کردم!...به این که زود تمام شود و بازگردم!...مشقّت بار بود برایم!

حالا کم تر از 24 ساعت دیگه همه چیز تمام می شود!...همه چیز برایم می شود مشتی خاطره...تا چندسال بعد هم خاک میخورد گوشه دلم!

کیسه ی دلم را باز میکنم..شروع می کنم به سوا کردن...سالم و به دردبخورها را برمی دارم و بقیه را می گذارم و می روم...با تمامی خوبی و بدی هایش! 

یه حس توصیف نشدنی پایان کار...! یه تجربه بزرگ...!یک خروار خاطره و حرف...!احساس در خلأ بودن بین دو سفر...!

از همه این ها که بگذریم، دلم خوش است به پنجره فولادی که مریضی شفا گرفت...! تنها چیزی که می تواند این پایان تلخ را شیرین و به یادماندنی کند...!

با اندکی تسامح می توانم بگویم حداقل موردی که به کرار آویزه گوشم بود در این مدت، عدم تعلق و وابستگی است به هرکس و به هرجا...!"هرکجا باشم آسمان مال من است"...تفاوتی ندارد در جا، هرجا که باشی زیر آسمون خدایی...نِی نِی!فرق می کند بین زمینی که زیر آسمان به سر میبری، مثلا این که پیش ثامن الححج باشی یا تهران مخوف...!

من اینجا را می گذارم برای محبانش و خود می روم!

مشهد کجا و این دل ناپاک من کجا!؟

خود را شبیه وصله ی ناجور دیده ام

 

درمحضرت جناب سلیمان شهر طوس

بال ملخ به شانه ی یک مور دیده ام

 

اینجا ندیده ایم گدایی که دلخور است

اینجا فقیرها چقدر جیبشان پر است

 

گریه بهانه ای است که عاشق ترم کنی

شاید مرا کبوتر جلد حرم کنی

 

آقای من! کلاغ به دردت نمی خورد!؟

از راه دورآمده ام باورم کنی

 

با ذوق وشوق آمده ام حضرت رئوف

فکری به حال رنگ ِ سیاه پرم کنی

 

زشتم قبول؛ بچه ی آهو که نیستم

باید نگاه معجزه بر جوهرم کنی

 

باید تورا به پهلوی زهرا قسم دهم

تا عاقبت به خیرترین نوکرم کنی

 

مادر سپرده است به دست شما مرا

گفته فقط شما ببری کربلا مرا

پی نوشت 1: بنده خوبی که باشی می شوی محبوبه(ک) که در طول کمتر ازسه هفته دوبار به مشهد می روی و نیامده از پیش آقا میبرندند کربــــــــــلا!

پی نوشت2: دلم یه اتفاق بدیع می خواهد برای کارها و برنامه های زندگی ام...!