برخلاف صحبت با بقیه دوست دارم سریع سمبل کنم حرف هایم را برایت آن هم نه از سر شوق بلکه از روی عادت، از روی جبر حتی...میدانم هیچ کدام برایت دلنشین و در شأن تو نیست اما دلم میخواهد زود تمام کنم و با نیت خالصانه گوش فرا دهم ندای آسمانی ات را...
میدانم و قبول دارم وقتی به حرفهایم گوش میدهی هیچ چیز جز نگرانی برایت ندارد!
اگر بگویم حالم خوش نیست به دل نگیر، به یاد روزی می افتم که وقتی حالم هم خوب باشد وضع مکالمه من با تو از این بدتر است...راستش چه مکالمه ای؟! همان مونولوگ گویی من! حرف هایم را میزنم و بدون گوش سپردن به حرفایت سریع ترک میکنم جایگاه را...
اما این شب ها و این روزها فرق میکند...خودت بهتر خبر داری از احوالاتم...از حس مشمئز کننده درونم..از سرگردانی روحم حتی..!
با ادب هرچه تمام تر حاضر می شوم تا برای گوش سپردن به کلامت آرامش داشته باشم، آرامشی که هرلحظه ممکن است، موج آشفته در درونم، آن را درهم شکند!
چشمان را میبندم..حاضرتر از همیشه...نیت میکنم و با بازشدن صفحه با انگشت سبابه ام شروع میکنی...آرام می شوم، اما زمانی که می رسم به این قسمت از کلامت"وما خلقت الجن والانس الا لیعبدون" سنگ کوب می شوم...! و زمانی دست بردار می شوم که می شنوم:
یَأَیهَا الْمُدَّثِّرُ...
"به نام خداوندی که در دنیا رحمتی عام برای همه و در آخرت رحمتی خاص برای مؤمنین دارد .
هان ای روپوش به خود پیچیده.
برخیز و انذار کن.
و پروردگارت را تکبیر گوی.
و جامهات را از هر آلودگی پاک بدار.
و از پلیدیها دوری نما.
و در برابر احسانت نه منت بگذار و نه آن را بسیار و بزرگ بدان .
و به خاطر پروردگارت صبر کن!"
(شنیدی؟!به خاطر پروردگارت!به خاطر ربّ! صبرکن...صبرکن...صبر،صبری جمیل!)
همین یک کلام هم کافی است برای خواباندن غلیان درونی!
پی نوشت1:فالصبر صبرا جمیلا
پی نوشت2: دارم صبر را لمس میکنم...
بسیــــــــــــــار زیبا....
و به خاطر پروردگارت صبر کن
همین یک کلام هم کافی است برای خواباندن غلیان درونی